GENERAŁ BRYGADY WOJSKA POLSKIEGO  

W sierpniu 1914 wstąpił do  Legionów Polskich. Służył w 1 kompanii 1 batalionu w 2 Pułku Piechoty  II Brygady jako dowódca kolejno plutonu i kompanii. Od listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Do stycznia 1919 brał udział w obronie  Lwowa jako dowódca odcinka, II Grupy Operacyjnej, a następnie Pułku Strzelców Lwowskich. Następnie został skierowany do Francji, gdzie pełnił obowiązki dowódcy 1 Pułku Strzelców Polskich, a potem 3 Pułku Strzelców Polskich w Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. Po powrocie do kraju, w kwietniu 1919 został skierowany na front do walki z bolszewikami. W styczniu 1921, po zakończeniu wojny z bolszewikami został skierowany na II Kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego - uzyskał tytuł oficera Sztabu Generalnego.

Podczas wojny obronnej 1939 r. dowodził Grupą Operacyjną " Bielsko". Po zaciętych walkach oddziały zostały rozbite. Udało mu się jednak przedostać się do Lwowa, gdzie był jednym z organizatorów konspiracji antyradzieckiej. W nocy z 13 na 14 grudnia został aresztowany przez  NKWD. Więziony był w Stanisławowie, a następnie na Łubiance w Moskwie. Po zawarciu układu Sikorski - Majski został zwolniony z więzienia. Na wniosek gen. Władysława Andersa dowódcy Armii Polskiej w ZSRR , został przez Naczelnego Wodza mianowany dowódcą 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. Od marca 1942 do lutego 1943 był dowódcą wojsk ewakuowanych do Iranu. Następnie został przeniesiony do Londynu i do Szkocji, gdzie do lipca 1945 pełnił funkcję dowódcy 1 Korpusu Pancerno - Motorowego. Od lipca do grudnia 1945 znajdował się w dyspozycji  Ministerstwa Obrony Narodowej Rządu RP na uchodźstwie.

W grudniu 1945 powrócił do kraju. Na skutek konfliktu z gen.  Karolem Świerczewskim został w lipcu 1946 na własna prośbę  przeniesiony do rezerwy, a następnie w stan spoczynku.

W 1964 zamieszkał w Zakopanem, gdzie prowadził głównie działalność kombatancką. Zajmował się sprawami bytowymi swoich byłych żołnierzy, odznaczeniami oraz opieką nad grobami żołnierskimi i pomnikami ku czci poległych. Bardzo mocno zaangażował się także wraz z gen.  Romanem Abrahamem w akcję protestacyjną przeciwko radzieckiej dewastacji  Cmentarza Orląt we Lwowie. Cieszył się ogromnym szacunkiem w środowiskach kombatanckich.

W latach 70-tych związał się z opozycją demokratyczną.

Odznaczenia: Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Niepodległości z Mieczami, Krzyż Walecznych ( siedmiokrotnie), Złoty Krzyż Zasługi i in.